Wieża Błaznów

Takie wrażenie wzbudziły we mnie retrospekcje, wprowadzane przez ASa przed śmiercią każdego z bohaterów.
To, że Milva... Maria umierając mówi "Kocham Cię tatku" (nie jestem pewien dokładności cytatu)... To, że Cahir nienawidzi Nordlingów...To, że Yennefer wreszcie uzewnętrzniła swoje uczucia i przestała zgrywać bezduszną magiczkę, za co ją w końcu polubiłem.

Chyba nikt nie jest w stanie przewidzieć, jak zachowa się, gdy spojrzy śmierci w oczy. Mogę zrobić w tej chwili rzeczy, których nikt by się po mnie nie spodziewał. Tylko, czy to jest cała prawda o człowieku? A całe wcześniejsze życie? Nie wiem...

PS Yennefer juz wcześniej uzewnętrzniała swoje uczucia - rozstanie z Ciri na Thanedd.

_________________
P2009 / 59124 ИOНTAЯAM / 251095

Dzień dobry, piękne panie – rzekł, kłaniając się uprzejmie. – Czy przypadkiem wiecie, dokąd odsyła się kurvvy?

Jest taka teoria, że patrząc śmierci w oczy, człowiek cofa się do pierwotnych instynktów i tego, co zbierał w sobie przez całe życie, nawet, jeżeli tego nie okazywał, a nawet sam o tym nie wiedział.

Czytając o Thanedd nie miałem wrażenia, że te uczucia są pełne i czyste. W Rivii nie mialem już żadnej wątpliwości, bo Yennefer się rozpłakała i to był ten moment, w którym wszystko w niej puściło i już nie udawała kogoś, kim naprawdę nie była.

Ciekawa teoria, ale do Milvy bardziej pasuje mi teoria "całe życie przeleciało jej przed oczami"

Właśnie to lubię u Sapkowskiego, uchwycenie takich chwil.

_________________
She's a witch! Burn her! How do you know she's a witch? She look's like one!!!

Retrospekcja retrospekcją, nie mieszajmy pojęć. To, co bohaterowie przypominają sobie w swojej ostatniej chwili świadczy bardziej o tym, co zadecydowało o ich życiu. W przypadku Milvy: miłość do "tatki", króry wkrótce umarł (ale przedtem nauczył Milvę strzelania z łuku i pewnej samodzielności, dzięki której nie poddała się wiejskiej codzienności i swojemu babskiemu przenaczeniu), Cahira - nienawiść do Nordlingów (wybrał w końcu karierę wojskową), Yennefer - uczucie do Ciri i Geralta (dla których poświęciła karierę czarodziejki).

Ale przecież o tym wszystkim wiemy już wcześniej. Gdyby nagle któreś z nich zaczęło się płaszczyc i błagać o litość, byleby tylko ocalić życie... Można by powiedzieć, że "wyszło szydło z worka" i że czytelnik poznał prawdziwą naturę postaci. Ale tego nie ma, więc nie zgadzam się z teorią Strogonova.

_________________
For six months I couldn't sleep. With insomnia, nothing's real. Everything is far away. Everything is a copy of a copy of a copy.
~ Fight Club

Nowe miejsce w sieci.

Błaganie o litość wyobrażam sobie, ale raczej nie w wykonaniu głównych bohaterów, z czasem nawet Jaskier zmężniał :) Nie wydaje mi siężeby Sapkowski pokazał nam np. Geralta błagającego o litość, jakoś ciężko to sobie wyobrazić.

_________________
She's a witch! Burn her! How do you know she's a witch? She look's like one!!!

Ale Yennefer płaczącą pokazał. A przez całą książkę była ona na tyle twarda, że aż bezduszna, a napewno na taką się kreowała.

No i dlatego IMO z żadnego z bohaterów nie wylazła żadna niespodziewana dla czytelnika cecha. Mogłam kogoś w rachunku pominąć, jeśli tak, to mi po prostu zwróćcie na niedopatrzenie uwagę.

_________________
For six months I couldn't sleep. With insomnia, nothing's real. Everything is far away. Everything is a copy of a copy of a copy.
~ Fight Club

Nowe miejsce w sieci.

Ale nie błagała o litość, jeżeli mamy być dokładni.

_________________
She's a witch! Burn her! How do you know she's a witch? She look's like one!!!

I nie płakała w chwili śmierci, tylko przy innej okazji. To też różnica w kontekście twojego pomysłu.

_________________
For six months I couldn't sleep. With insomnia, nothing's real. Everything is far away. Everything is a copy of a copy of a copy.
~ Fight Club

Nowe miejsce w sieci.

W sadze Yennefer poznajemy z różnych stron. Na początku czytania było to dla mnie dośc mylące. W "Ostatnim życzeniu" widziałam w niej tylko rozkapryszone babsko, które w życiu kierowało się tylko jedną zasadą: cel uświęca środki. Równierz w "Granicy możliwośći" trudno było ją było polubić. W "Krwi elfów" tudzież czytamy o tym, jak uratowała Jaskra. którego wcześniej o mało nie zabiła i zdaje się nawet, że go lubi. Dalej poznajemy już tą "wspaniałą" Yennefer, która robi wszystko by uratować dziecko, którego nawet nie miała szansy dokładnie poznać. Jest dumna, pewna siebie i mimo iż powszechnie uważa się, że nie posiada takiego organu jak serce, widać, że naprawdę kocha Ciri i Wiedźmina. Jest inna niż wszystki czarodziejki, no może z wyjątkiem Triss Merigold.

Triss jest naiwna i tyle,ja nie zmienie o niej zdania choćby nie wiem co. A Yennefer to taka postać,że sie tak wyrażę, wielowymiarowa, której nie da sie ocenić od razu. Dlatego tak bardzo ją lubię

_________________
Jedyne co przeznaczone jest każdemu z nas to śmierć.

Triss nie lubisz? Czemu była naiwna? Wolałam ją od Yennefer. Też była wielowymiarowa. Najpierw "baba z jajami" w Kaer Morhen, a w otoczeniu innych czarodziejów wesoły podlotek.

Ale Triss nie miała tego "czegoś", co miała Yennefer.
Była infantylna, naiwna i dla Ciri lepiej nadawała się na siostrę, niż na matkę:)
Naiwna była w stosunku do Loży napewno... a napewno mało stanowcza.

Ładnych Piersi? :>

_________________
She's a witch! Burn her! How do you know she's a witch? She look's like one!!!