Wieża Błaznów

Z jednej strony dużo tu bardzo malowniczych, horrorowych scenek (oko, Will łowiący ryby w rzece, którą spływają martwe ciała). Z drugiej - akcja tak naprawdę niewiele posunęła się do przodu, właściwie jedyne dwie ważniejsze kwestie to 1) fakt, że Will wreszcie poszedł po rozum do głowy, uznał, że zapewnieniami o niewinności nic nie zdziała, i postanowił dla odmiany pograć sobie z Hannibalem (ciekawe, czy ten mu uwierzył...), 2) rozwiązanie kwestii du Maurier, co do której zresztą też mam mieszane uczucia. To jest bardzo fajna postać (podobała mi się już w pierwszym sezonie), fajnie zagrana, z tajemnicą, a do Anderson mam słabość od czasów X-files. Poza tym sceny jej rozmów z Hannibalem w dwóch ostatnich odcinkach generują chyba największe napięcie. Ale kurczę, zachowanie tej kobiety jest lekko wkurzające. Raz jest na tyle lekkomyślna, że przychodzi do Hannibala sama (mimo że się go boi - słusznie zresztą) i w twarz mu rzuca oskarżenia, a zaraz potem na tyle dba o własny tyłek, że w rozmowie z Jackiem nie zdobędzie się na nic poza baaardzo mętnymi aluzjami. No dobra, wiem, że niby ma powód, a poza tym, gdyby powiedziała Jackowi, co wie o Hannibalu, to serial skończyłby się w połowie sezonu :P, jednakowoż nie jest to zachowanie, które budziłoby moją sympatię. :P

Zważywszy losy jej literackiego pierwowzoru i kierunek rozwoju scenariusza, tak obstawiam.