Wieża Błaznów

Dyskusje na tematy związane z Andrzejem Sapkowskim (i wiele innych)
Dzisiaj jest 28.03.2024 @ 18:26:16

Strefa czasowa UTC+1godz. [letni]




Nowy temat Odpowiedz w temacie  [ Posty: 35 ]  Przejdź na stronę 1, 2, 3  Następna
Autor Wiadomość
 Tytuł: "SOLON"
Post: 14.08.2004 @ 22:10:51 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08.05.2004 @ 15:09:27
Posty: 3054
Lokalizacja: Osiris
Zastanawiałam się, czy w ogóle ten tekst pokazywać, ale w końcu nie piszę go "sobie a Muzom". Krytyki upraszam, ale miejcie litość - ten fragment to początek, a początki zwykle bywają trudne :)

Tytuł nieokreślony, powiedzmy, że "SOLON" będzie tym roboczym...



Niebo było białe. Pulsowało nienaturalnym, chemicznym blaskiem, przywodząc na myśl zamrożony w czasie błysk palonej magnezji. Pamiętała ten widok. I to właśnie wspomnienie kazało jej zacisnąć mocno powieki, pobiec na oślep, byle dalej od rozpalającej horyzont łuny. Na próżno. Równie dobrze mogłaby stanąć, czekając na nieuniknione. Instynkt okazał się silniejszy.
***
Pochylony nad biurkiem mężczyzna poślinił palec wskazujący, roztarł wilgoć na kciuku. Z nabożnym skupieniem dotknął rogu pociemniałej karty, jakby wciąż nie dowierzając, że los mógł zetknąć go z takim znaleziskiem. Odwracana strona chrupnęła cicho. Mężczyzna podniósł głowę, poprawił przesunięte okulary. Pogładził nowo otwartą stronicę, po czym znów zatonął w lekturze.
***
-Myliłeś się.
Wysoki, ciemnowłosy facet zerknął nerwowo na towarzysza. Równie nerwowym gestem wcisnął dopiero co zapalonego papierosa w szczelinę ramy okna. Uciekł wzrokiem w burą płaszczyznę szyby.
-Ja się nie mylę.
-A jednak.
Rozmówca nie dawał za wygraną. Czarny wiedział, że to dopiero początek. Stojący w drzwiach, pulchny mężczyzna w źle dobranym garniturze był nie tylko postrachem wydziału. Był jego szefem.
-Marczyński. Popatrz na to. Tylko popatrz.
Plik pokrytych maczkiem obliczeń dokumentów wylądował z suchym trzaśnięciem na biurku. Marczyński uparcie gapił się w okno.
-Pomyliłeś się. Gdyby to nie była symulacja...
-Zawiedli technicy!
Młody człowiek z nagłą furią odwrócił się od fascynującego widoku brudnej, miejskiej nocy. Starszy stał nieporuszony, pozornie spokojny, z obojętnością na krągłej, nijakiej twarzy.
-Mówiłem im... prosiłem... – głos Marczyńskiego się załamał.
-A oni cię nie posłuchali, tak?
-Nie mamy odpowiedniego sprzętu! Do symulacji... szefie, ja...
Tłumaczenie czegokolwiek nie było widocznie mocną stroną nerwowego asystenta. Irytację czuło się w głosie, w drżeniu dłoni gniotących strony raportu.
-Nie mamy kompletnych danych. Nikt nie wie, jaka będzie reakcja rzeczywistej próbki... Profesorze. Powinniśmy poprosić o pomoc.
Cisza. Marczyński przygryzł dolną wargę.
-Caltech...
-Caltech nie ma prawa wiedzieć, jak bardzo zaawansowane są nasze działania. Nie mogą poznać miejsca przechowywania próbki. Nie mogą nawet przez chwilę pomyśleć, że coś takiego, jak nasza próbka istnieje. Zrozumiałeś?
-Mają sprzęt. Współpraca byłaby...
-Milcz. – beznamiętny ton małego profesora wykluczał sprzeciw. Chłopak wciągnął głowę w ramiona, jak karcony uczniak.
-Nikt nie będzie współpracował. Nikt. Rozumiesz?
-Tak, profesorze.
-I popraw obliczenia. Dostosuj teorię do naszych możliwości.
-Tak, profesorze.
-Dostosuj ją tak, żeby działało. Zrozumiałeś?
-Zrozumiałem, profesorze.
Trzaśnięcie drzwi. Szybkie kroki, cichnące w głębi korytarza. Marczyński potarł twarz, zgarnął rozsypaną dokumentację do walającej się obok teczki. Nerwowo, jak zawsze, ściągnął laboratoryjny kitel, zamieniając go na znoszoną lotniczą kurtkę. Wepchnął znienawidzone papiery do plecaka. Czas gonił. Kolejny wieczór przed monitorem budził w nim wstręt. Budziły w nim wstręt prowadzone badania, wstrętny był profesor Niedzielak, ohydą przesiąkł wydział i jego małe, obrzydliwe tajemnice. „Po co to wszystko?” pomyślał, zarzucając kostkę na ramię. Pora się zbierać. Wieczorem spodziewał się jeszcze jednej atrakcji... wyczuwał wręcz w powietrzu niespodziankę, którą szykował mu los.
***
Szum narastał, grał w żyłach, przyspieszał bicie i tak już oszalałego serca. Poprzedzał symfonię zniszczenia, mruczące, ciepłe preludium do całej gamy trzasków, wycia, wizgu, łomotu rozpadających się konstrukcji. „Marmury śpiewały, umierając...” przypominała sobie. Biegła coraz wolniej i wolniej. Szum wyrósł w ryk, w podmuch zwalający ze zmęczonych nóg. Upadła. Nie zobaczyła, poczuła blask przez zaciśnięte desperacko powieki. Gdzieś wewnątrz niej obudziła się wariacka radość, że nie musi dalej biec. Że to już koniec. Odbierający słuch grzmot fali uderzeniowej i nagłe ciepło. Pocałunek słońca.
***
Przyklejona na drzwiach jasnoróżowa karteczka nie pozostawiała najmniejszych wątpliwości. Okrągłe, szkolne literki głosiły jadowicie:
„Jutro przychodzę po ciuchy. Klucz zostawiłam u sąsiadki. Nie dzwoń, to koniec. Miłych nocy z tą pieprzoną maszyną. MAJA”
Marczyński rzucił plecak na zabłocone schody. Domysły stały się faktem. Jego czarująca, złotowłosa, pełna wdzięku dziewczyna nie wytrzymała nieustającej – w jej mniemaniu – rywalizacji z pracą. Jeszcze raz spojrzał na jaskrawy świstek, z rozmachem umieszczony na odrapanej sklejce. Dziecięce literki śmiały się do niego radośnie. Chłopak oparł czoło o zimną lamperię obok drzwi. Był zbyt zmęczony, żeby myśleć. Z mieszkania naprzeciwko wyjrzała starsza kobieta.
-Piotrek?
Nie odpowiedział. Miał wrażenie, że leci gdzieś głęboko, głęboko w dół. Że spada. Jakby mdlał. Czy tak się mdleje?
-Piotruś? Dziecko, czy ty się źle czujesz?
Siłą odkleił twarz od chorobliwie wilgotnej ściany.
-N..nnie. Wszystko okej...
-Ależ ty mi lecisz przez ręce!
Staruszka okazała się nadspodziewanie silna. Marczyński z wdzięcznością oparł się o miękkie ramię, pozwolił podtrzymać.
-Nie powinieneś wychodzić chory!
-Cioteczko... ja nie jestem chory... ja...
Zapomniał, co chce powiedzieć. Kobieta zgarnęła plecak, mamrocząc cicho coś na temat pasożytów i komunistów.
-Idziemy. Ta wydra zostawiła u mnie twój klucz. Zrobię ci porządnej herbaty.
Bez sprzeciwu pozwolił się wciągnąć do pachnącego lawendą i kotami mieszkania. Tak bardzo potrzebował chwili spokoju...
***
Niedzielak siedział w pustym gabinecie. Przerzucał stronice raportu i dłubał w zębach. Nawyku tego, nabytego jeszcze w dzieciństwie, pozbyć się nie umiał i nie zamierzał. Czasem zamierał z paznokciem wetkniętym w szczelinę między kłem a siekaczem, cmokając niecierpliwie, jak wygłodniały wampir w tanim horrorze. Nawyk irytował go, ale bardziej męczyły próby odzwyczajenia się od niego. Wszyscy wielcy ludzie – powtarzał sobie Niedzielak od czasu do czasu – mieli jakieś natręctwa. Wszyscy, których zapamiętała historia. Dlatego i jemu wolno jakiś mieć. Mały znak szczególny, o którym będą pisać w podręcznikach.
***
Mężczyzna westchnął, z wyraźnym wysiłkiem wyprostował plecy, ostrożnie zamknął zaplamioną, pożółkłą okładkę skończonej przed chwilą lektury. Maszynopis wydawał się stary, ale nie na tyle, by interesować archeologa. Interesował go jednak bardziej, niż cokolwiek, co dotychczas napotkał. Mieczysław Skrzycki był bowiem archeologiem, a zajmował się zwykle cywilizacjami basenu Morza Śródziemnego. Badaniu tamtejszych kultur poświęcił czterdzieści ponad lat owocnej, ale i żmudnej pracy. Będąc u szczytu swej kariery akademickiej i dawno już mając za sobą połowę życia, każdą nowość w ulubionym temacie traktował ze spokojem – tak samo, jak małżeństwo z czterdziestoletnim stażem traktuje kolejne rocznice. Na co dzień więc, jak już wspomniano, zgłębiał tajemnice początków cywilizacji klasycznej. To, z czym miał do czynienia obecnie, było jednak na tyle niecodzienne, by wyrwać go z ustalonego od lat rytmu pracy i odpoczynku. Było niezwykłe na tyle, by obudzić zainteresowanie. Skrzycki uśmiechnął się, zadowolony. Od lat nie czuł w sobie takiej energii. Od niepamiętnych wręcz czasów nie miał ochoty wstać i wyruszyć znów w drogę. Iść po odpowiedzi.
Staruszek wstał, spoglądając jeszcze z niedowierzaniem na spoczywający przed nim rękopis. Data na okładce wyznaczała nie tak odległe lata, lato 1956 roku. Koślawy, atramentem wykonany napis niewiele wyjaśniał, dla Skrzyckiego jednak stanowił ucieleśnienie najskrytszych marzeń. Gdyby to była prawda... Gdyby tylko kiedyś mógł się dowiedzieć na pewno, zobaczyć... MAJIC: Project SOLON [briefing]. Te zapomniane notatki były w stanie przenicować historię. Był tego pewien.
***
-Dwadzieścia lat temu pojawił się u mnie pewien nawiedzony staruszek. Przyniósł ze sobą coś, co na pozór wydawało się humbugiem, godnym uwagi kilku ganiających za kręgami zbożowymi wariatów...
Niedzielak rozkręcał się. Wykład, który właśnie rozpoczynał, miał dać mu nieograniczone fundusze, poprowadzić ku marzeniom. Oczyma wyobraźni widział monumentalne cokoły, słyszał wiwatujący tłum. Czuł kadzidlany dym. Nawet przed sobą nie przyznałby się do tych snów o potędze. Niemniej jednak, one istniały. Czuł je wyraźniej, niż kiedykolwiek przedtem.
-Zbiór notatek dotyczył rzekomego projektu ponadrządowej grupy badawczej, która miała dotrzeć do czegoś... niepojętego. Goniąc za dowodami na istnienie istot pozaziemskich, jakiś smarkacz wpadł na ten zeszycik, a w nim na nazwę, której sam nie znał. Z którą nigdy się nie spotkał! Przekazał go więc komuś, kogo uważał za kompetentnego w sprawach, o których owe zapiski traktowały... A przez tę osobę, która z kolei potrzebowała umysłu ścisłego, kajet trafił do mnie... Ja zaś poznałem się na jego wartości! A teraz chciałbym, by i Pan, Panie Przewodniczący, poznał i zrozumiał wagę tej tajemnicy!
Przewodniczący ziewnął. Zapał Niedzielaka nudził go, podniesiony głos irytował. Przewodniczący od dobrych paru minut oscylował między rozdrażnieniem a znużeniem i nadal nie umiał zdecydować, które z uczuć przeważa. Postanowił słuchać dalej. Gdyby przemowa stała się zbyt skomplikowana, zawsze można było zasranego profesorka wyrzucić na zbity pysk...
-Dziadziunio, który zrozumiał znaczenie projektu Solon, nie pomyślał nawet o jego praktycznym zastosowaniu. Chciał jedynie zmian w podręcznikach, przesunięcia wstecz paru dat, może kilku wywiadów, jakiegoś programu w Telewizji Edukacyjnej... Ale! Przy odpowiednich funduszach... pozwalających na jego rozbudowę... na ponowne otwarcie projektu... Niech Pan tylko pomyśli!
Przewodniczący nie lubił naukowców. Zawsze powoływali się na potęgę umysłu, logikę, myślenie. Myślenie, też coś! Jak tylko zrobią maturę, od razu zaczynają z tymi bzdurami. Przewodniczącemu myślenie nie było potrzebne. Miał od tego odpowiednich ludzi.
-Projekt Solon, porzucony przez Amerykę...
-Amerykanie to idioci. – Przerwał autorytarnym tonem Przewodniczący.
-Zgadzam się! Zostawili coś, co mogło dać im... władzę absolutną...
Fanatyczny, rozpłomieniony wzrok Niedzielaka sprawił, że Przewodniczący zaczął słuchać nieco uważniej.
-Jak absolutną? – zapytał.
Profesor ogromnym wysiłkiem woli pozbył się maniakalnego grymasu. Odetchnął, poprawiając krawat.
-Tak absolutną, jak tylko władza może być.
Przewodniczący uniósł brwi. Jego opalona twarz zdradzała żywe zainteresowanie.
-Ile potrzebujecie?
***
Budziła się. Raz po raz, wypływała pod samą powierzchnię snu, przywoływana wysokimi, melodyjnymi tonami. Docierała do szklanej tafli i spadała. Znowu w dół, w biały koszmar. Koszmar, w którym marmury pękając pod naporem wiatru wydawały z siebie dziwny, żałobny zaśpiew. Koszmar, w którym ona sama umierała ciągle na nowo. Budziła się i nie mogła obudzić. Przestała walczyć. Niebo na północy ponownie zapałało znajomym blaskiem.
***
Atlantyk w rejonie Morza Sargassowego nie raz już sprawiał niespodzianki żeglarzom. Jednak załoga małego, badawczego stateczku „Anna Jagiellonka” miała nadzieję, że Posejdon okaże się dla nich łaskawy.
-Profesorze! Wyniki z echosondy!
Młoda studentka podbiegła do pochylonego nad mapami szpakowatego mężczyzny. Wiatr szarpał połami jej kurtki, plątał włosy. Dziewczyna poprawiła je, wyciągnęła wilgotne kartki w stronę towarzysza.
-Doskonale. Dziękuję, Marto.
Skinęła głową. Mężczyzna rzucił wzrokiem na wykresy, uśmiechnął się.
-Jeszcze coś?
-Tak. Zapowiadają sztorm.
-Zdążymy?
-Raczej tak. Badanie dna wskazuje, że powinniśmy znajdować się dokładnie nad miastem.
-Dziękuję. Mogłabyś poprosić sternika, żeby przesunął nas lekko na południe?
-Oczywiście! – dziewczyna zawahała się.
-Profesorze? Czego my właściwie szukamy?

_________________
Are you playing with me, Cleric?
Komitet Obrony Styropianowych Głazów i Rozbujanej Kamery


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:24:33 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 02.02.2004 @ 21:51:06
Posty: 3244
Lokalizacja: London, UK
Super. Bardzo mi się podoba ;)


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:26:24 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08.05.2004 @ 15:09:27
Posty: 3054
Lokalizacja: Osiris
Pierwsze koty za płoty :) Dziękuję, Psycho :)

_________________
Are you playing with me, Cleric?
Komitet Obrony Styropianowych Głazów i Rozbujanej Kamery


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:33:46 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 02.02.2004 @ 21:51:06
Posty: 3244
Lokalizacja: London, UK
Nie ma za co - ja zupełnie na pisaniu się nie znam, ale to co tu zaprezentowałaś mnie osobiście się bardzo podoba. Czekam na dalszy ciąg - już mam pomysł na okładkę :D


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:36:56 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08.05.2004 @ 15:09:27
Posty: 3054
Lokalizacja: Osiris
[fanka mode on] To ja czekam na okładkę :D [fanka mode off]

_________________
Are you playing with me, Cleric?
Komitet Obrony Styropianowych Głazów i Rozbujanej Kamery


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:39:22 
Offline
Zmiany
Awatar użytkownika

Rejestracja: 09.08.2004 @ 15:43:26
Posty: 222
Lokalizacja: East End
Bardzo dobry tekst...nie mogę się doczekać,żeby ujrzeć kontynujację...
Tutaj sami profesjonaliści!

_________________
Poświadcza to Ten, który Widział, a słowa Jego są prawdziwe...z pewnego punktu widzenia


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:40:51 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 24.07.2004 @ 10:14:40
Posty: 3668
Lokalizacja: z zatopionej łajby czyli z dna
Wow!!! Mnie też bardzo się podoba. Pisz dalej :)))))

_________________
Jeśli nienormalne trwa dostatecznie długo, staje się normalnym T.Pratchett


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 22:42:37 
Offline
Adept
Awatar użytkownika

Rejestracja: 24.08.2003 @ 12:02:19
Posty: 356
Lokalizacja: Włocławek
Zgrabne, przyjemne i dobrze napisane :)) Czyli niezły debiut, brawo :) No i pozostaje chęć przeczytania dalszego ciągu...


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:08:13 
Offline
Evangelina Parr
Awatar użytkownika

Rejestracja: 23.09.2002 @ 19:20:38
Posty: 31741
Lokalizacja: z miejsca zwanego Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata
1. Masz męczącą skłonność do niepotrzebnych ozdobników, które nie mają żadnego wpływu na jakość tekstu sensu stricto. Pierwsze dwa akapity przyprawiły mnie o rozstrój i serio miałem chęć nie czytać dalej.

2. Intryga płytka i ledwo zarysowana. Ja wiem, że to tylko fragment większej całości (przynajmniej na to wygląda), ale tworzysz bibelot. Wydmuszkę. Rzecz pustą i bez znaczenia. Lubię ars gratia artis, ale chyba mam już przesyt - w tej kategorii wolę np. niektóre rzeczy Ziemiańskiego :)

3. Urywasz rzecz akurat w momencie, gdy zaczyna się cokolwiek dziać. Gdybyś wrzuciła fragment zaczynający się OD tego momentu...

Ogólnie - nie ma się czym podniecać. Styl kuleje nieco, dobrze, że brak błedów orto i podobnych (choć tu niech Al się wypowie ;) ,forma rozdęta niepotrzebnie w stosunku do (braku) treści. Fajnie, że piszesz, ale nic ponadto. Jeśli miałbym oceniać - 2,5/10. Naciągane.

_________________
Czułe pozdrowienia! Co cię gniecie?
* * *
Pies, który szczeka, jest niedogotowany - przysłowie chińskie.


THIS IS NOT A LOVE SONG


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:18:54 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 24.07.2004 @ 10:14:40
Posty: 3668
Lokalizacja: z zatopionej łajby czyli z dna
Hmmm, mało się w sumie znam ( od fachowej strony) ale powiem tak: zdarzyło mi się już niejednokrotnie czytać większe 'badziewia" i to napisane przez ludzi o znanych nazwiskach. A zaprezentowany tu kawałek prozy podoba mi się i to nawet bardzo. faktem jest, że to dopiero wstęp i "pierwsze podejście" ale jest całkiem, całkiem... Oczywiście jest to moja opinia i nie każdy musi się z nią zgadzać ;)))) ale jest takie powiedzenie: "Nie od razu Kraków zbudowano" :))))))))))

_________________
Jeśli nienormalne trwa dostatecznie długo, staje się normalnym T.Pratchett


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:24:24 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08.05.2004 @ 15:09:27
Posty: 3054
Lokalizacja: Osiris
Czekałam na krytykę :) Tarkus, styl może Ci nie odpowiadać, ale nie kuleje. Zapewniam. Z racji posiadanego przeze mnie wykształcenia, nie ma prawa. Podobnie jak ortografia. Intryga - przyznaję rację - w chwili, kiedy pisałam ten początek, miałam jedynie mglisty zarys całości. Co uległo zmianie :) Dziękuję, że przeczytałeś mimo dwóch pierwszych akapitów.

_________________
Are you playing with me, Cleric?
Komitet Obrony Styropianowych Głazów i Rozbujanej Kamery


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:25:59 
Offline
Dijkstra

Rejestracja: 03.10.2002 @ 7:28:55
Posty: 7594
Lokalizacja: Sośnia Góra
Jam jest prosty mechanik z wykształecenia, dlatego z zasady nie oceniam cudzych tekstów. :))

_________________
Pozdrawiam
Jacek


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:27:55 
Offline
Wiecznie pijane medium płci żeńskiej
Awatar użytkownika

Rejestracja: 12.12.2002 @ 19:25:16
Posty: 10760
Lokalizacja: Chrząszczydrzewoszyce Powiat Łękołozy
Ireth pisze:
Czekałam na krytykę :) Tarkus, styl może Ci nie odpowiadać, ale nie kuleje. Zapewniam..

hmm, wybacz :-)
nie czytałem tekstu, ale czytając Twoją odpowiedź, przypomniełem sobie skecz Pythonów:
- ta papuga nie jest martwa, ona śpi ;-)

Tark, albo kto z Recenzentów, bądźcie łąskawi wyciąc mojego posta wkrótce :-)

_________________
All those moments will be lost in time...


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 14.08.2004 @ 23:33:40 
Offline
Król Dezmod
Awatar użytkownika

Rejestracja: 08.05.2004 @ 15:09:27
Posty: 3054
Lokalizacja: Osiris
Blaireau ;DDD Podoba mi się to skojarzenie. A styl - kwestia gustu:)

I przeczytaj, przeczytaj, zmuś się ;)))

_________________
Are you playing with me, Cleric?
Komitet Obrony Styropianowych Głazów i Rozbujanej Kamery


Na górę
 Wyświetl profil  
 
 Tytuł:
Post: 15.08.2004 @ 0:27:05 
Offline
Evangelina Parr
Awatar użytkownika

Rejestracja: 23.09.2002 @ 19:20:38
Posty: 31741
Lokalizacja: z miejsca zwanego Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata
Ireth pisze:
styl może Ci nie odpowiadać, ale nie kuleje. Zapewniam. Z racji posiadanego przeze mnie wykształcenia, nie ma prawa.


Aha. No, grunt to skromność i umiejętność spojrzenia na własną twórczość obiektywnie. Tylko pogratulować dobrego samopoczucia...a styl i tak kuleje. Co więcej, jest irytujący - ale tu się powtarzam.

_________________
Czułe pozdrowienia! Co cię gniecie?
* * *
Pies, który szczeka, jest niedogotowany - przysłowie chińskie.


THIS IS NOT A LOVE SONG


Na górę
 Wyświetl profil  
 
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Nowy temat Odpowiedz w temacie  [ Posty: 35 ]  Przejdź na stronę 1, 2, 3  Następna

Strefa czasowa UTC+1godz. [letni]


Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika


Nie możesz tworzyć nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów

Przejdź do:  
Technologię dostarcza phpBB® Forum Software © phpBB Group